Het is nu een kleine twee maanden geleden dat ik om half negen naar kantoor ging. Starten met een bakkie koffie, mails checken en ‘losgehen’. Best relaxt, althans qua ‘niet hoeven beslissen’.

Nee, dan nu: zelfdiscipline! Geen baas of kantoortuin die de orde bepalen. Oók even wennen. Ik heb iedere dag zin in mijn werk, hoor. Sta op een beschaafde tijd op en werk eerder te lang dan te kort. Arbeidsethos is niet het probleem. Maar als oud-drummer had ik verwacht iets sneller in het ritme te komen. Freedom’s just another word for… Nee, dat nu ook weer niet.

Start van de werkdag. E-mails, nog steeds, maar geen vijftig per dag zoals in mijn tijd als loonarbeider. Daarna de ‘dan heb je het maar gehad-klusjes’, zoals een coach mij ooit aanraadde. En dan het echte werk, in blokjes ingedeeld. Want regelmaat is goed, roepen de zelfhulpboekjes. Edoch, standaardklusjes heb ik niet. De ene job vraagt meer tijd en creativiteit dan de andere. En dan is er nog de bohemien in mijn hoofd, die midden in een excel-urenstaat een blog begint te schrijven.

Wat schijnt te helpen, is het creëren van regelmaat in de bijzaken. Ik las ooit dat schrijver Thomas Rosenboom iedere dag witte bonen in tomatensaus zou eten. Dan hoefde hij daar niet over na te denken, hij moest immers al genoeg creatieve beslissingen nemen. Zou het waar zijn? Nauwelijks voor te stellen dat zulke kleffe kost leidt tot dergelijk mooi proza. Maar wie weet? Ik begin maar eens met het slechten van de papierstapels en ordelijk indelen van mijn werktafel.

Maar laten we het niet te gek maken. Ik kende een student die steevast om een uur of twee ‘s middags zijn derde biertje bestelde. Die had een zeer geregeld leven. Dan kruip ik liever in een ‘we-zien-wel-modus’ achter mijn bureau. Mooie teksten schrijven, om tien uur ’s ochtends of om half zeven ‘s avonds. En ik houd van Hemingway, maar zijn adagium “Write drunk, edit sober” volg ik niet. Ordnung muss sein, een beetje dan toch!